พระอาจารย์
3/7 (531217)
17 ธันวาคม 2553
(ช่วง 3)
(หมายเหตุ : ต่อจาก
แทร็ก 3/7 ช่วง 1 ... http://ngankhamsorn3.blogspot.com/2014/10/37-1.html
แทร็ก 3/7 ช่วง 2 ... http://ngankhamsorn3.blogspot.com/2014/10/37-2.html )
พระอาจารย์ – เห็นมั้ย ทุกอย่างมันเป็นอย่างนี้ มันไม่ได้เป็นอะไรของใครเลย
แล้วอยู่ดีๆ เราจะมาเป็นเจ้าโลกรึไง เราจะมาเป็นผู้คอยจัดแจง ตัดแบ่ง ดัดแปลง บังคับ จับนั่นมาชนนี่ จับนี่มาชนนั่น ...เหมือนกับเราเป็นเจ้าโลกเลยนะ มนุษย์เรานี่
มันก็ได้บ้าง ไม่ได้บ้าง ... พอได้ก็ดีใจ ไม่ได้ก็เสียใจ แล้วก็คิดว่าครั้งหน้าจะทำใหม่ ... นี่เพราะมันโง่ ทำไปด้วยความไม่รู้ว่าเหล่านี้...มันไม่ใช่นะ ไม่ใช่อยู่ในอำนาจ หรือเงื่อนไขของเราเลย
เขาเกิดเอง เขาตั้งอยู่ของเขาเอง แล้วเขาก็ดับของเขาเองต่างหาก ...มีแต่เราเป็นปัจจัยหนึ่งที่เข้าไปร่วม แค่นั้น ... แต่เขาจะได้ผลอย่างไร ไม่ได้ผลอย่างไร ไม่ได้เนื่องด้วยเราโดยตรง
นี่มันเกิน ...เขาเรียกว่ามันเกิน มันไปรู้เกิน ...ถ้ารู้จริง รู้พอดีนี่...มันไม่มีอะไร จะไม่ไปทำอะไร มันจะละซึ่งเจตนาทั้งหมดเลย ... ถ้าอยู่ที่รู้ แล้วจะรู้เองว่ามันไม่มีเจตนาอะไรตรงนั้นน่ะ
แต่ถ้ารู้เกิน เกินรู้ไปมันจะมีเจตนา ตัวเจตนานั่นแหละคือกรรม ...เมื่อมีเจตนามันจึงมีการกระทำ แม้แต่ว่าเจตนาในใจ อยากจะคิด นี่ มีเจตนาแล้ว มันก็คิด เห็นมั้ย ...ถ้ามีเจตนาปั๊บ คิดเลย
โยม – ถ้าเรารู้ว่าคิดไม่ถูก เราก็ต้องกลับปั๊บ
พระอาจารย์ – ก็ไม่ต้องกลับ รู้อย่างเดียว อยู่ที่รู้อย่างเดียว ...ไม่ต้องไปยุ่ง ไม่ต้องไปเจตนาจะกลับหรือไม่กลับ ไม่เจตนาจะเพิ่มหรือจะลด
โยม – ก็ปล่อยให้มันดูไปเรื่อยๆ
พระอาจารย์ – เออ
โยม – ให้มันดับเอง
พระอาจารย์ – เออ ...ไม่ดับก็ไม่ดับ
โยม – เวลาโกรธนี่นะ เรารู้ว่าเราโกรธ
พระอาจารย์ – อยู่ที่รู้ ไม่ต้องอยู่ที่โกรธ
โยม – รู้ว่ากำลังโกรธ เดี๋ยวมันก็ดับเอง
พระอาจารย์ – หรืออาจจะไม่ดับก็ได้ ทำไม ...เรื่องของความโกรธไม่ใช่เรื่องของเรา
โยม – เอ้า ถามอาจารย์ค่ะ ...บุคคลบางคนนี่ เราคิดว่าควรจะหลีกจากคนพาลน่ะ เราไม่ต้องไปคบ
พระอาจารย์ – ก็ดีแล้ว
โยม – อย่างนี้มันก็ไม่ผิดใช่ไหมคะ
พระอาจารย์ – ไม่ผิด ...ที่ไหน บุคคลไหน ควร-ไม่ควร ...ไม่งั้นพระพุทธเจ้าท่านไม่บอกหรอกว่าให้คบบัณฑิต ท่านให้หลีกลี้พาลนะ ไม่ว่าที่ใด บุคคลใด สถานที่ใด
โยม – บางทีมันทนไม่ไหว อาจารย์ จะคบต่อไปไม่ได้ มีแต่เสีย
พระอาจารย์ – เออ ก็ถอยออกมา ถอยออกมา ... เราไม่ต้องไปตำหนิติเตียนเขา เราก็ถอยตัวเราออกมา
ที่ไหนไม่ควรไปก็ไม่ไป ... ทำยังไง อยู่ยังไง ไปที่ไหน อยู่กับใคร พูดกับใคร อะไรก็ตาม...ที่มันเป็นไปเพื่อให้สามารถกลับมาอยู่ที่ใจได้มากที่สุด...ตรงนั้นน่ะเป็นมงคล
ที่ใด บุคคลใด ที่ไปอยู่แล้ว ไม่สามารถจะระลึกรู้ที่ใจหรือตั้งอยู่ที่ใจได้...ที่นั้นไม่เป็นมงคล หลีกลี้ซะ ... เพราะนั้น เราเอาใจเป็นตัวหลัก เป็นตัววัด เข้าใจมั้ย ไม่ได้เอาความถูกความผิดเป็นตัววัด
โยม – อือ อยู่ที่ไหนไม่มีความสุขก็ไม่ต้องไปคบ
พระอาจารย์ – เออ หรือว่าอยู่กับคนไหนคนหนึ่งแล้วมันไม่สามารถจะตั้งมั่นอยู่ที่ใจหรือไม่สามารถจะรู้ได้ ...มันไม่ควร
แต่... แต่นะ ทุกอย่างมันมีแต่อยู่แล้ว ...ถ้ามันเป็นกรรม วิบาก ซึ่งบางครั้งเลือกไม่ได้ เข้าใจมั้ย ... คือก็ไม่อยากจะคบ ไม่อยากจะไป แต่มันต้องไป มันเลี่ยงไม่ได้ ...ก็ไม่ต้องหนี ถ้าต้องไปก็ต้องไป ถือว่าเป็นการเรียนรู้ แล้วก็ชดใช้ๆ ...ชดใช้เจ้าหนี้เขาซะ
เหมือนพระโมคคัลลาน์ อย่างที่ว่า ทุบพ่อแม่จนตายนะนั่น แล้วก็ไปเกิดเป็นสัตว์นรกไม่รู้กี่ภพกี่ชาติ เกิดเป็นเดรัจฉานอีกไม่รู้กี่ภพกี่ชาติ นั่นใช้กรรมหนักๆ จนหมดแล้ว ยังเหลือที่ถูกทุบตีตาย ...นี่เป็นเศษกรรม
แม้ท่านสำเร็จมรรคผลนิพพานตั้งแต่ฟังเทศน์พระพุทธเจ้าเจ็ดวันแล้ว หนี้กรรมก็ยังใช้ไม่หมด ขนาดเป็นพระอรหันต์นะ ท่านยังหนีกรรมไม่พ้นเลย มีฤทธิ์ขนาดไหน ดูสิ รู้...ท่านก็รู้ว่าเขาจะมาตีเอา ท่านก็เหาะหนีๆๆ หลายครั้ง ก็ยังมาตี ... ท่านก็รู้เลยว่า นี่ หนีไม่พ้นหรอก...กรรม ท่านยินยอมให้เขาตีเลย ตีจนกระดูกแหลกทั้งตัว
ไอ้ที่ว่าต่อกระดูกนั่น ...ความจริงสภาวะขันธ์ท่านน่ะแตกแล้ว แต่ด้วยธรรมเนียมของอริยะประเพณีที่เป็นอัครสาวกหรือว่าสาวกที่พระพุทธเจ้าบวชให้ เป็นธรรมเนียมที่การเข้านิพพานต้องกราบทูลลาพระพุทธเจ้า ท่านจึงอธิษฐานฤทธิ์ขึ้นมาเพื่อเอาร่างที่แหลกละเอียดนี่ ไปกราบลาพระพุทธเจ้าเข้าสู่นิพพาน...เป็นธรรมเนียม ...เห็นมั้ย อัครสาวกด้านฤทธิ์นะนั่น ยังหนีไม่พ้นกรรม
เพราะนั้นที่เราพูดหมายความว่า ถ้าในเหตุปัจจัยใหม่ที่เราเลี่ยงได้ เราไม่ไปได้ ด้วยเหตุปัจจัยที่ไม่จำเป็นจะต้องไปข้องเกี่ยว ก็ไม่ต้องข้องเกี่ยว ... แต่ถ้าเป็นเหตุปัจจัยที่เลือกไม่ได้ หมายความว่าเป็นไฟท์บังคับ บางครั้งมันเลือกไม่ได้ เราก็ต้องถือเป็นเครื่องฝึก
อย่าแก้ทุกอย่างด้วยความคิด อย่าแก้ด้วยอารมณ์ ...ให้แก้ด้วยการกลับมาตั้งมั่นที่ใจรู้ มีอะไรก็รู้ ...รู้อยู่ตรงนั้นน่ะ รู้กับสิ่งที่มันหนัก ที่มันเบา ที่มันแรงอยู่ตรงนั้น...ก็รู้ๆๆ
แล้วทุกอย่างจะหาทางออกได้เอง มันจะรู้ด้วยตัวของมันเอง...ด้วยปัจจัตตัง ว่าควรจะทำยังไง ... มันจะไม่ได้ออกมาแก้ด้วยความอยากหรือไม่อยาก
ต้องระวังในภาวะที่มันละเอียดเหล่านี้ ...แล้วมันจะค่อยๆ แยบคายขึ้น นะ ... ไม่งั้นมันจะกลายเป็นเลือกหรือหนีไปโดยกิเลสบอกหรือสอนสั่ง แล้วเราก็จะอ้างว่า "มันไม่ดีนะ เราก็ต้องเลี่ยงออกไป" ...ซึ่งบางทีมันก็เป็นกิเลสแอบแฝงมา
ดูไปเรื่อยๆ ...รู้ ตั้งมั่นอยู่ที่ใจ แล้วก็จะรับได้หมดแหละ ... หนักมาก็รู้ เบามาก็รู้ ร้ายมาก็รู้ ดีมาก็รู้ ...สุดท้ายก็แค่นั้นแหละ มันก็ไม่ได้อยู่ตลอดเวลา ใช่ไหม เจอกันก็ประเดี๋ยวประด๋าวก็ผ่านไป ปั๊บ...จบ
ไอ้ที่มันยังอยู่คือสัญญา คือ ความจำได้...มันยังอยู่ จำได้ว่าเคยเจออารมณ์นี้ เคยเจอบุคคลนี้แล้วเกิดอารมณ์นี้ อาการนี้ มันอย่างนั้นอย่างนี้ ...นี่ มันจำ มันเป็นความจำ ...แต่จริงๆ เวลาไอ้ตอนที่เจอก็ประเดี๋ยวประด๋าว ...ก็ผ่านไป
คือปัจจุบันของตรงนั้น...มันจบแล้ว ... แต่มันไม่จบในความจำ ที่ยังจำอาการนั้นได้ คำพูดนั้นได้ การกระทำนั้นๆ ได้อยู่ มันนึกขึ้นมาทีไรก็เจ็บ นึกที่ไรก็ไม่พอใจ ...นี่ เห็นมั้ย เป็นเรื่องของสัญญาอารมณ์อีกแล้ว เป็นเรื่องของความหมายมั่นในใจ ...แล้วเราไม่เท่าทันว่ามันเป็นแค่สัญญา ความจำ
ก็รู้อีก ต้องรู้อีก นี่ ไม่ว่าอะไรเกิดขึ้น...รู้ ไม่ว่าจะจำมา คือสัญญานี่ ... ก็ตัวเขาไม่มีอยู่ต่อหน้านี่ ที่พูดขึ้นมานี่ เพราะเจ็บปวด ไม่พอใจ นี่ เป็นความจำ ...ตัวจริงมีมั้ยล่ะ เดี๋ยวนี้มีไหม
โยม – มันขึ้นมาหนที่สามแล้วค่ะ
พระอาจารย์ – เห็นมั้ย สัญญาก็ไม่เที่ยง ...รู้อย่างเดียว แก้ได้หมด ทะลุทุกข้อทุกปล้องน่ะถ้ารู้อย่างเดียว ไปได้ตลอด ... ถ้าไปคิดแก้ด้วยการกระทำ หรือว่าคิดให้ตก ...ไม่มีคำว่าคิดตกหรอก บอกให้เลย แก้ไม่ได้ ไม่จบ
โยม – อือ เราไม่ต้องแก้ ปล่อย รู้ๆๆ
พระอาจารย์ – อะไรเกิดขึ้น...รู้
โยม – ช่างมันเถอะ เนอะ
พระอาจารย์ – เออ ภาษานี้แหละดีที่สุด..."ช่างมันเต๊อะ ช่างหัวมันเต๊อะ"
เวลาเราฝึกเราปฏิบัติ เราบอกให้เลยว่า หัวมันที่เราช่างไปนี่ กองสูงกว่าภูเขาซะอีก กว่าที่เราจะทิ้งช่างหัวมันนี่ หัวมันที่เราทิ้งไปนี่สูงกว่าภูเขา
โยม – รู้อย่างเดียว ...แต่ที่ชอบก็คือรู้ของว่าง ว่างแล้วมันสุขดี
พระอาจารย์ – (หัวเราะ) รู้ไปเรื่อยๆ แล้วมันจะเห็นเองว่าว่างก็แค่นั้น ... ต่อไปนะ ถ้ารู้จริงๆ นะ รู้ว่าว่างกับรู้ว่าฟุ้งซ่านนี่...ค่าเท่ากัน จะมีความสุขเสมอกัน
โยม – ความสุขกับความทุกข์มันเท่ากัน
พระอาจารย์ – เออ มันจะเสมอกันเลย ...มันไม่ได้แตกต่างกันเลยระหว่างสงบกับฟุ้งซ่าน ไม่ได้แตกต่างกันเลยระหว่างสุขกับทุกข์
โยม – นี่อาจารย์ โยมคิดว่ากลิ่นหอมกับกลิ่นเหม็นนี่ ค่าของมันที่คนชอบหอมนะ แต่ที่จริงนะ สิ่งที่ดีที่สุดคือไม่มีกลิ่น ไม่มีรส ในธรรมชาตินั่นน่ะ
พระอาจารย์ – ใช่ ...แต่โยมอย่าลืม พระพุทธเจ้านี่ท่านละเอียดมาก ท่านแบ่งเป็น หนึ่ง-กุศล สอง-อกุศล และยังมีสามอีกคือ...ไม่เป็นกุศลและไม่เป็นอกุศล
โยม – เออ ตรงนี้แหละตรงกลาง
พระอาจารย์ – (หัวเราะ) ก็ไอ้ตรงนี้แหละที่คน...พอเริ่มปฏิบัติเรื่อยๆ แล้วมันจะมาติดตรงนี้...อัพยากฤตธรรม ... คือมีกุศลธรรม อกุศลธรรม แล้วก็อัพยากฤตธรรม กุศล-อกุศล นี่รู้ สุขน่ะรู้ ทุกข์ยิ่งชัดเลย
โยม – แต่ตรงกลางไม่มีใครรู้
พระอาจารย์ – ตรงกลางนี่มันจะไปแช่เลยแหละ ...คือจะไปหมายมั่นว่านี่ดีที่สุดแล้ว
โยม – ห๊า...เหรอ
พระอาจารย์ – มันจะว่าดีที่สุดไอ้ตรงที่มันไม่มีอะไรนี่แหละ
โยม – มันไม่มีอะไรนี่นะ
พระอาจารย์ – เออ นั่นแหละ มันพอใจ เห็นมั้ย มันก็คือธรรมหนึ่ง คืออัพยากฤต ... อกุศลธรรมนี่คือทุกข์ กุศลธรรมนี่คือสุข เห็นมั้ย พอมาถึงอัพยากฤต...ไม่เป็นสุขไม่เป็นทุกข์ นี่เขาเรียกอทุกขมสุขธรรม เข้าใจมั้ย
พอถึงตรงนี้นี่...กูนอนตีพุงตายเลยน่ะ นอนตายอยู่กับตรงนี้เลย สบาย เลือกตรงนี้แหละ ไม่ไปไหนแล้ว เห็นมั้ย
โยม – ค่ะ
พระอาจารย์ – สัพเพ ธัมมา อนัตตาติ...ธรรมทั้งหลายทั้งปวง ไม่มีตัวไม่มีตน ไม่ใช่ของใคร ไม่ใช่ของเรา ... แม้แต่อัพยากฤตธรรม ก็ยังเป็นธรรมอันหนึ่ง เข้าใจมั้ย
อย่าไปหมายมั่น ว่ามันเป็นของเรา ว่ามันเป็นเรา ว่าเป็นใจเรา ว่าเราตรงนี้อยู่สบายแล้ว ...มันไม่สบายจริง เพราะมันยังไม่ใช่ใจ
ใจไม่มีคำว่าสุข ใจไม่มีคำว่าทุกข์ ใจไม่มีคำว่าไม่สุข-ไม่ทุกข์ ... ใจมีอยู่อย่างเดียวคือรู้ มีแต่รู้อย่างเดียว...เป็นอาการเดียว
ใจก็ไม่เคยสุข ใจก็ไม่เคยทุกข์ ใจก็ไม่เคยว่าง เข้าใจมั้ย ...แต่ใจรู้ว่าว่างต่างหาก
โยม – มันซับซ้อน
พระอาจารย์ – มันซ้อนกันอยู่อย่างนี้ ... แต่ถ้าเราดูด้วยความไม่มีปัญญาหรือไม่แยบคาย เราจะเข้าใจว่าใจเราไม่มีอะไร เห็นมั้ย กลายเป็นใจเราไม่มีอะไรแล้ว
ใจไม่เคยไม่มีอะไรนะ แต่ใจรู้ว่าไม่มีอะไรต่างหาก ... ต้องแยกให้ออก
โยม – รู้ว่าไม่มีอะไรต่างหาก
พระอาจารย์ – ใช่ ไม่ใช่ว่าใจไม่มีอะไร
โยม – อือ ใจรู้ว่าไม่มีอะไรต่างหาก
พระอาจารย์ – เพราะนั้นถ้าคิดว่าใจไม่มีอะไรปุ๊บนี่ ใจเราเหมือนเข่งนะ เข้าใจมั้ย ...เคยเห็นเข่งมั้ย อันนี้ใส่ขี้ อันนี้ใส่ดอกไม้ แล้วก็ว่าอันนี้ขี้นี่อกุศล พอใส่ดอกไม้ก็ว่ากุศล
พอเอาทิ้งหมดแล้ว เหลือแต่เข่งเปล่าๆ ก็ว่าเข่งเปล่าๆ แล้ว ...ใจกลายเป็นเข่งไปแล้ว เข้าใจมั้ย
โยม – อ๋อ อือๆๆ เข้าใจค่ะ
พระอาจารย์ – ใจไม่ใช่เข่งนะ ใจไม่เคยใส่อะไรในนั้นได้นะ ไม่มีอะไร
โยม – ใจมันไม่มีอะไรสักอย่าง อือ
พระอาจารย์ – ใจคือใจ ใจคือรู้ นะ ...ไม่งั้นใจเราจะเป็นเข่ง พอทิ้งขี้ พอทิ้งดอกไม้แล้ว สบายแล้ว มันไม่มีอะไร ...ก็รักษาเข่งอยู่อย่างงั้นน่ะ
โยม – เออ โอ้โฮ (หัวเราะชอบใจ)
พระอาจารย์ – เข่งเปล่า...มันชอบเข่งเปล่าน่ะ เพราะขี้ก็ว่าไม่ดี พอดอกไม้สวยมันก็ไม่ดีตลอดอีก ไอ้เข่งขี้นี่มันรู้อยู่แล้ว มันไม่เอาอยู่แล้ว ก็เลย...มา กูกอดเข่งเปล่าซะเลย ...แล้วก็ห้ามเอาอะไรมาเติมของกูนะ ห้ามเอาอะไรมาเติมในเข่งเปล่ากูนะ เออ
โยม – ที่จริงมันไม่มีอะไรสักอย่าง
พระอาจารย์ – เออ มีแค่รู้ บอกแล้วไง ...ก็มัวแต่กอดเข่งเปล่า
โยม – ก็รู้อย่างเดียวนี่แหละ ถ้าเรามีรู้อย่างเดียว เราพ้น
พระอาจารย์ – จบ...จบที่รู้นั่นแหละ ...ไม่ได้จบที่เข่งเปล่า นะ อย่าไปรักษาเข่งเปล่า
โยม – อือๆๆ ... อาจารย์ อาจารย์อุปมาอุปมัยดีมาก เข้าใจดี...ชัดแจ้งเลย
พระอาจารย์ – จะได้ทิ้งเข่งไง ไม่งั้นไม่ยอมทิ้งเข่ง (หัวเราะ) ...จะรักษาเข่งเปล่าตลอดเวลา
โยม – โอ้...ใช่เลย
พระอาจารย์ – ไม่งั้นเดี๋ยวจะไปเกิดกับอาฬารดาบสกับอุทกดาบส
โยม – วันนี้ ดีมากๆ เลย
พระอาจารย์ – ฟังเข้าใจมั้ย ...ปลอดโปร่งมั้ย
โยม – ปลอดโปร่งค่ะ
พระอาจารย์ – ที่ฟังเรานี่ไม่มีอะไรหรอก ฟังให้เข้าใจ...แล้วให้แยบคายด้วยปัญญา ไม่ใช่ว่ามีแค่สติตัวเดียวนะ ไม่ใช่ว่ารู้ไปเรื่อย ...ต้องเห็นนะว่า จริงๆ แล้วไอ้ที่...ใครล่ะที่รู้
ใครที่รู้ว่านั่ง ใครที่เห็นว่าเจ็บ ใครที่เห็นว่าปวด ใครที่รู้ว่าเจ็บ ใครที่รู้ว่าปวด ใครที่รู้ว่าเหยียด ใครที่รู้ว่ายาว ใครที่รู้ว่าคู้ ใครที่รู้ว่ากระพริบ ใครที่รู้ว่ากลืน ใครที่รู้ว่าขยับ
มันมีอีกตัวที่รู้อยู่ตรงนั้นน่ะ จับตรงนั้นให้แม่น จับใจให้เจอ จับใจให้อยู่ แล้วก็ตั้งมั่นอยู่ที่ใจ
โยม – ตัวรู้
พระอาจารย์ – นั่นน่ะคือรู้ ใจรู้ดวงเดียวเท่านั้น ... กลับมาอยู่ที่ใจดวงเดียว อย่าไปอยู่ที่อาการของใจ ที่เป็นความคิดความปรุง
โยม – ไม่ต้องไปทำอะไรสักอย่าง
พระอาจารย์ – ไม่ต้องทำอะไร ปล่อยให้มันทำของมันไป เรื่องของมัน ไม่ใช่เรื่องของเรา ... เรื่องของเราคือรู้
โยม – บุญที่เราทำมาซะเยอะก็ช่างมัน เนาะ
พระอาจารย์ – ช่างมัน ทำแล้ว...ก็แค่นั้นแหละ ทิ้งไว้ในโลกนี้แหละ มันให้ผลยังไงก็รับผลนั้นไป มันไม่ให้ผลอะไรก็ทิ้งไว้ในโลกนี้แหละ ...ไม่ต้องไปคาราคาซัง ไม่ต้องไปอาลัยอาวรณ์ ไม่ต้องไปคิดว่าทำไมแล้วยังไม่ได้ผลนั้นซักที ...ช่างหัวมัน
รู้อย่างเดียว แค่นั้นแหละ นะ ไม่ต้องมีอะไรมากหรอกการปฏิบัติ แล้วมันจะง่าย แล้วมันจะตรง แล้วมันจะไว ... นี่แหละ ลัดที่สุดแล้ว
ลัดยังไง ...คือมันลัดลงในปัจจุบันเลย เห็นมั้ย ไม่ต้องไปหาว่าอดีตอนาคต ไม่ต้องไปว่าทำแล้วจะได้ผล ทำไม ...ก็เห็นตรงนี้เลย
โยม – มันไม่มีตัวหนังสือ ...มันอยู่ที่จิต มันไม่มีคำพูด
พระอาจารย์ – เออ มีอะไรเกิดขึ้นก็กลับมารู้ที่ใจ ปั๊บ มันตรงเลย ...อยู่ตรงนั้นแหละ ตรงที่ไม่มีคำพูด สิ่งที่พูดนั่นคือบัญญัติออกมาแล้ว ด้วยความปรุงแล้ว
โยม – จิตรู้เอง ไม่มีคำพูด ไม่ต้องเรียนหนังสือก็รู้เรื่อง
พระอาจารย์ – ตำรงตำราปิดให้หมด เดี๋ยวสับสน เดี๋ยวไปเรื่องอันนั้นอันนี้ เดี๋ยวเราจะเกิดความลังเลสงสัยแล้วไม่เท่าทันความสงสัย ก็มัวแต่ว่า 'เอ๊ะ ต้องไปทำอย่างนี้ก่อนรึเปล่า จะต้องไปคิดพิจารณาอย่างนี้มั้ย จะต้องทำจิตให้สงบก่อนมั้ย ต้องโกนหัวห่มขาวก่อนมั้ย' อะไรอย่างนี้ แล้วเราจะสับสน
แต่ลักษณะที่สอนให้กลับมารู้ที่ใจน่ะ อันนั้นมันจะไม่สับสน ... ถ้าเราตั้งใจเอาตรงนี้ แล้วเรามีจริตตรงกับตรงนี้...เข้าใจ มันแจ้ง มันปลอดโปร่งในการรู้อย่างนี้ นี่ พอแล้ว ตรงลงไปตรงนี้
แล้วก็พยายามศึกษาภายนอกให้น้อยลง ศึกษาธรรมะภายนอกน้อยลง กลับมาศึกษาใจให้มากขึ้น เพราะใจนี่คือตู้พระธรรม ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันธ์ อยู่ตรงนี้ อยู่ที่ใจนี่ ... ถ้ารู้ใจ...รู้หมด
โยม – ถ้ารู้ใจ...รู้หมด
พระอาจารย์ – รู้หมด รู้หมดจบจักรวาล รู้หมดจบอนันตาจักรวาลเลย ไม่มีอะไรไม่รู้ ...เพราะมันก็คือสิ่งหนึ่งเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรหรอก เป็นแค่อาการหนึ่งที่ถูกรู้แค่นั้นเอง
นั่นน่ะคือความรู้ที่แท้จริง นั่นน่ะจึงจะเรียกว่าสัมมาทิฏฐิ ...คือเห็นว่ามันเป็นสิ่งที่ถูกรู้ แล้วมีใจรู้อีกดวงนึง แค่นี้พอ...จบ
พระพุทธเจ้าบอกให้จบตรงนี้...ให้จบตรงนี้ ให้เห็นว่าไม่มีอะไรนอกเหนือจากนี้ แล้วให้เห็นว่าไอ้สิ่งที่ถูกรู้ทั้งหลายทั้งปวงก็คือไตรลักษณ์
ก็ไม่เอาเรื่องกับมัน ไม่ไปมีเรื่องมีราวกับมัน ไม่ไปเป็นเรื่องเป็นราวอะไรกับมัน ... เรื่องของมัน มันต้องเป็นอย่างนี้ แม้แต่เราตายไปแล้ว มันก็ยังเป็นอย่างนี้ของมัน เกิดๆ ดับๆ ...เกิดๆ ดับๆ อยู่อย่างนี้ ...โลภโกรธหลงก็อยู่อย่างนี้ มันไม่หายไปไหนหรอก เห็นมั้ย
แล้วไม่ใช่ว่าเราจะไปเอาชนะคะคานมันนะ ไม่ใช่ว่าเราจะไปดับมัน ทำให้มันหายไปนะ ...ไม่มีหายหรอก วัฏฏะก็คือวัฏฏะ มันเป็นของมันอยู่อย่างนี้ จวบจนตั้งฟ้าตั้งแผ่นดิน มันไม่เคยจบสิ้นเลย
โยม – อือ ถ้าเรายิ่งคิด มันก็ยิ่งไม่จบ
พระอาจารย์ – ไม่จบสิ้น อนันตาจักรวาลนี่มันก็มีอยู่ ...แม้แต่เราตาย แม้แต่เข้านิพพานไปแล้ว อนันตาจักรวาลก็ยังคงดำรงอยู่ เกิดๆ ดับๆ เปลี่ยนแปลงไปเปลี่ยนแปลงมาอยู่อย่างนี้ โลกดับไปแล้วก็โลกเกิดขึ้นมาใหม่ คนตายไปแล้วคนก็เกิดขึ้นมาใหม่
กิเลสเกิดขึ้น วนเวียนอยู่ ... ไม่มีคำว่าจบ ไม่มีคำว่าจาง ไม่มีคำว่าหาย มันสลับสับเปลี่ยนอยู่ตลอดเวลา
นี่ เอาแค่เข้าใจก่อน แล้วไปปฏิบัติ ฝึกเอา ...อยู่ใกล้ๆ มีปัญหาอะไรก็มา มาทำให้เกิดความรู้แจ้งขึ้น มันจะได้ตรงลัดเข้าไปในที่อันเดียว ไม่ออกไปในที่ทั้งหลาย
โยม – อันนี้เดี๋ยวต้องจำไว้ว่า ขอให้มีรู้
พระอาจารย์ – อยู่ในที่รู้อันเดียว รู้ตัวเดียวเท่านั้น
โยม – รู้อย่างเดียว
พระอาจารย์ – อือฮึ
โยม (อีกคน) – อาจารย์คะ เดือนนี้พอดีมันใกล้ไม่กี่วันแล้วจะครบรอบวันคล้ายวันเกิด มากราบขอพร ขอข้อธรรมเพื่อจะได้เอาไปปฏิบัติต่อน่ะค่ะ
พระอาจารย์ – ที่ฟังมาทั้งหมดนี่คือธรรมทั้งหมด ...คือทำอย่างไร รู้อย่างไร การใช้ชีวิตอย่างไร...ที่จะไม่ใช้ชีวิตโดยการล่องลอยไปกับอาการ ...ก็ให้กลับมารู้เนื้อรู้ตัว อยู่ในปัจจุบัน อะไรก็ได้ ให้รู้อยู่ในปัจจุบัน ...แม้จะไม่ถึงใจก็ตาม แต่ให้รู้ว่ายืนเดินนั่งนอน อยู่ตรงนี้
แล้วการรู้ทางกายนี่ รู้อาการทางกายนี่ ไม่ใช่รู้ในความคิด ...รู้ตรงผัสสะ กายวิญญาณ คือรู้ตรงนี้... แข็งๆ ขยับ ไหว นิ่ง ร้อน หนาว อ่อน เย็น อย่างนี้ สบาย ไม่สบาย ของมัน ปวด เมื่อย พวกนี้
กลับมาดูกายในปัจจุบันบ่อยๆ แล้วจะเห็นกายไม่เป็นชิ้นเป็นอันอะไรเลย มันจะถอนออกจากความหมายในคำว่ากายเราใจเราไปเรื่อยๆ ...ให้รู้ลงไปตรงนี้ ไม่ต้องไปแก้อะไร ไม่ต้องไปทำอะไร ไม่ต้องไปหาอะไร
อะไรทุกอย่าง...ที่มันเกิด แม้แต่ว่าใครจะมา ใครจะไป เรื่องจะมา เรื่องจะไป เรื่องจะใหญ่ เรื่องจะน้อย ...ไม่ใช่เรื่องสำคัญที่เราจะต้องไปให้ความสำคัญว่าจะต้องทำอย่างไรกับมันดี ...กลับมาอยู่ที่ใจแก้ได้หมด
แล้วก็รักษาใจให้ได้ ...ได้ใจเหมือนได้ธรรม เห็นใจเหมือนเห็นธรรม ละใจเหมือนละธรรมทั้งหลายทั้งปวงที่ยังติดข้องอยู่ นี่ ได้ใจดวงเดียวยิ่งกว่าสมบัติล้านสิ่งในโลกที่เขาว่าให้ค่าสูงสุด ไม่ว่าจะเป็น ทรัพย์สินเงินทอง หรือชื่อเสียงลาภยศ ที่เขาแสวงหากันแทบเป็นแทบตาย แล้วขวนขวายรักษากันอยู่ ...ยังมีค่าไม่เท่ากับเห็นใจดวงเดียว
ใจมีค่ายิ่งกว่านั้นเยอะ เพราะนี่คืออริยทรัพย์ นี่คือขุมทรัพย์ของอริยะ ...ได้ทรัพย์อันนี้ ทรัพย์อันนี้จะหล่อเลี้ยงเราไปจนถึงนิพพาน ...แก้วแหวนเงินทอง ทรัพย์สิน บริวาร ชื่อเสียง ลาภยศ ไม่สามารถจะส่งเราถึงนิพพานได้เลย แม้จะมีความน่าภูมิใจคนเขายกย่องกันในโลกขนาดไหน ...ก็ไม่เท่ากับเห็นใจแค่หนึ่งขณะ
เพราะนั้นเมื่อเห็นใจ รู้ว่ามีใจดวงนี้แล้ว รักษาให้ได้ ... อย่าทำเหมือนไก่ได้พลอย เขี่ยๆ ทิ้งๆ ขว้างๆ เหมือนไม่เห็นคุณค่า ... แค่รู้ขณะนึง...ขณะหนึ่งนี่ เมื่อรู้ไปบ่อยๆ อันนี้แหละคืออริยทรัพย์ คือขุมทรัพย์อันยิ่งใหญ่
เพราะอะไร ...รู้ไปเรื่อยๆ รู้แค่นี้จึงจะเข้าไปสู่ความจบ...คือการไม่กลับมาอีก ... อันอื่น สมบัติพัสถานมากมาย แก้วแหวนเงินทอง บริวารลูกเต้าหลานเหลน ชื่อเสียงลาภยศ ...มันมีแต่ข้อง มีแต่ได้แล้วก็เสพ เสพแล้วก็หาไป แล้วก็ติด แล้วก็ข้อง แล้วก็ต้องมาหาอีก มันจะเกิดความต่อเนื่องไม่รู้จักจบสิ้น
แต่ใจดวงเดียวเท่านั้น จึงจะจบได้ ... จึงให้เห็นว่านี่คือทรัพย์ที่แท้จริง นี่คืออริยทรัพย์ นี่คือขุมทรัพย์ของพระพุทธเจ้าที่มาเน้น ที่มาบอก ที่มาแนะ ที่มาสอน ที่ท่านพากเพียรมาเพื่อจะบอกสอนว่า นี่คืออริยทรัพย์
อย่ามองแบบไร้ค่า...ว่ารู้แค่นี้เหรอ แค่รู้เฉยๆ นี่เหรอ ไม่เห็นมีอะไรเลยตรงนี้ ... นี่แหละสำคัญที่สุดเลย นี่คือหลัก นี่คือหลักใจเลย
โยม – เราต้องทำแบบให้มันชิน
พระอาจารย์ – ใช่ เพราะพวกเราชินกับการปล่อยให้มันหายไป เราชินกับการที่มันหายไปกับความคิด หายไปกับคนนั้น หายไปกับลูก หายไปกับผัว หายไปกับเรื่องราว ที่มันมาวอแวๆ รอบตัวเราอยู่ตลอดเวลา ...มันหายไป
โยม – ต้องมารู้
พระอาจารย์ – ก็สร้างมันขึ้นมาด้วยสติ บ่อยๆ ... แล้วจะได้ แล้วจะถึง แล้วจะถึงที่สุดของมัน นะ สะสมไปเรื่อยๆ เล็กๆ น้อยๆ
โยม – ค่ะ จิตกับสติ...รู้อย่างเดียว
พระอาจารย์ – เอาแล้ว ...ของขวัญนี่ใช้ได้ข้ามชาติ บอกให้เลย ... เงินทองใช้ยังหมด เห็นใจดวงเดียวแล้วไม่มีคำว่าหมด เพราะว่าตายไปแล้วมันก็ยังไปต่อในชาติหน้าได้ นะ ...ไม่หายไปไหน
................................
