แทร็ก 3/8 (3)

พระอาจารย์

3/8 (531230A)

(แทร็กชุดต่อเนื่อง)

30 ธันวาคม 2553

(ช่วง 3)

(ต่อจากแทร็ก 3/8 ช่วง 2  

 http://ngankhamsorn3.blogspot.com/2015/03/38-2.html )

พระอาจารย์ –  ต้องทวนกลับมาอยู่ในฐานของใจ ...เบื้องต้นยังไม่รู้ว่าใจคืออะไร ก็คือรู้นั่นแหละ  อะไรเกิดขึ้นก็รู้ ...รู้ไว้ก่อน 

เนี่ย ถึงบอกว่า ถ้าเรียนกันมาเรื่องการบริหารจัดการ เรื่องการค้าการขาย  ถ้าไม่รู้อะไรเลย ถ้าไม่มีความรู้ กายก็ไม่รู้ ใจก็ไม่รู้  หูได้ยิน ตาเห็นรูปไม่รู้  ลอยไปลอยมา เผลอๆ เพลินๆ ลุ่มๆ หลงๆ ไปกับสิ่งที่มากระทบไปกระทบมา ...ลักษณะนี้ถ้าทำการค้าขายเรียกว่าขาดทุน ขาดทุนและเป็นหนี้

พอเริ่มหันหน้ามาปฏิบัติ ก็รู้  เริ่มรู้ อ้อ...ยืน...รู้ อ่ะ นั่ง...รู้ คิด...รู้ กังวล...รู้ เห็น...รู้ ได้ยิน...รู้ สุข...รู้ ทุกข์...รู้ คิดไปในอดีต...รู้ คิดไปในอนาคต...รู้ โกรธ...รู้ โลภ...รู้ หลง...รู้ มีราคะ...รู้ อะไรๆ ก็รู้มันลูกเดียว ...นี่ ถ้าทำการค้าเรียกว่าเท่าทุน 

นี่ยังเท่าทุนนะ สติแค่รู้นี่ยังเท่าทุนนะ ...เพราะนั้นถ้ารักษาได้ก็ยังเท่าทุน แต่ก็ยังดีกว่าขาดทุนหรือเป็นหนี้ ...อ่ะ จะสอนให้มีกำไร 

อยากได้กำไร...รู้ นี่ อ่อน...รู้ แข็ง...รู้  รู้แล้วยังไง ...มันเป็น “กู” รึเปล่า ไอ้สิ่งนั้นน่ะ มันเป็น “เรา” รึเปล่า  มันเปลี่ยนรึเปล่า หรือมันไม่เปลี่ยน  มันเที่ยงมั้ย มันถาวรมั้ย เดี๋ยวมันก็สลับไปสลับมาอย่างเนี้ย ...น้อมลงไปให้เห็นอย่างนี้ เออ กำไร  กำไรเริ่มเกิดแล้ว เริ่มมีกำไร

เพราะนั้นอย่างน้อยถ้าไม่กำไร ก็ต้องเท่าทุน สองอย่าง ... พยายาม...อันนี้ต้องใช้ความเพียร ไม่งั้นค้าขายแล้วมีแต่เจ๊งกับเจ๊ง

ฟังธรรมกันมาก็หลายปี อย่าให้มันเจ๊ง เสียหาย...เสียหายถึงคนสอน (หัวเราะกัน) ปล่อยให้เขาล่วงล้ำก้ำเกินตัวเองยังไม่พอ ดันเสือกมาล่วงล้ำก้ำเกินอาจารย์อีก มันเสียหายทั้งกระบวนการ กระบวนการปฏิวัติขันธ์นี่ เข้าใจรึเปล่า

เพราะนั้นต้องใส่ใจ ทำยังไงถึงจะค้าขายแล้วกำไร ...เจริญปัญญาขึ้นเยอะๆ ดูลงไป มันเป็นเราตรงไหน มันถาวรมั้ย มันคงอยู่มั้ย มันเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาก็เห็นอยู่ทนโท่ ทำไมไม่น้อมลงไปให้เห็น

เพราะนั้นให้น้อมลงไปแค่ให้เห็นนะ ไม่ใช่ไปคิด ...เหมือนสิ่วน่ะ สิ่วนี่มาวางไว้กับไม้มันไม่กินไม้ ตอกพลั่กลงไปให้มันกินเนื้อไม้...พอแล้ว  นั่นแหละคือกระตุ้นให้มันเห็น ว่าเออ เป็นเรามั้ย ของเรามั้ย เปลี่ยนมั้ย เที่ยงมั้ย คงอยู่มั้ย 

นี่ ดูมันไป ดูอาการสลับไปมาอย่างนี้ เออ น้อมให้เห็นถึงอาการสลับมันเป็นอย่างนี้ๆๆ ...นี่เรียกว่าสะสมปัญญาญาณ ดูอย่างนี้เขาเรียกว่าสะสมปัญญาญาณ

การสะสมปัญญาญาณ เหมือนกับเอาสตางค์มาหยอดกระปุก  การน้อมให้เห็นแต่ละครั้งๆ ว่า มันเป็นเรารึเปล่า ...เออ มันไม่เห็นบอก ไม่เห็นมันตอบเลยว่ะ ว่ามันเป็นเรา มันไม่เคยบอกสักคำว่าเป็นเราของเรา ...นี่ หยอดกระปุกแล้ว หนึ่งสตางค์

ขณิกะ พอแล้ว ...อย่าประมาทขณิกะนะ  อย่าไปฟังไอ้ที่เขาพูด อู้หู โลกธาตุดับสูญพลาสูญ ดับๆๆ ...นี่โลภมาก  ...เอาแค่มักน้อย สันโดษ สันโดษต่อธรรม ไม่ละโมบในธรรม 

เอาเท่าที่มีเท่าที่เป็นน่ะ รู้แค่นี้...เออ มันไม่เป็นเรา ...ขณะนึง พอแล้ว  หนึ่งสตางค์เก็บไว้ ได้อริยทรัพย์หนึ่งครั้งแล้ว ...เอาดิ หยอดมันทั้งวันน่ะ ฮึ หยอดมันทั้งวัน ไม่ใช่จ่ายน่ะ ไม่ใช้จ่ายแบบเป็นหนี้ขาดทุนน่ะ เข้าใจรึเปล่า 

ไอ้ที่ใช้จ่ายออกไปนี่ เป็นหนี้ ขาดทุน  คือ เผลอ เพลิน หลง ...ได้มาสิบสตางค์ กูเผลอมันซะสิบบาทอย่างนี้ (หัวเราะกัน)... เอ้า มันจะขาดทุนหรือกำไรเนี่ย เข้าใจมั้ย  ค้าขายก็มีแต่เจ๊งกับเจ๊งน่ะ

เออ กว่าจะหาได้สักทีสตางค์นึง ... แต่บทที่กูจะใช้จ่าย กูใช้จ่ายแบบช้อปปิ้งเลยแหละ กู้หนี้ยืมสินมาจ่ายน่ะ ...มันจะได้กำไรเหลือมั้ย  

เพราะนั้นอย่าประมาท หยอดๆๆ หยอดทั้งวันทั้งคืน ... ยืนเดินนั่งนอน เฉยๆ มีอะไร...รู้ ไม่มีอะไร...ก็รู้ แล้วไอ้สิ่งที่รู้มันคืออะไร...ไม่มีอะไร  รู้อยู่อย่างนี้ รู้มันเข้าไป

หยอดกระปุก ถือว่าเก็บปัญญาญาณ หยอดเก็บสตางค์ใส่กระปุกไว้ เดี๋ยวมันจะหนักขึ้น เห็นมั้ย เด็กๆ ทุกคนเคยมีทั้งนั้นไอ้หมูออมสินน่ะ แต่ละวันกลับมาจากโรงเรียนก็มายกเขย่ายังก๊องแก๊ง 

"เฮ้อ..."  อย่าเฮ้อ อย่าขี้เกียจ ใส่เข้าไปเถอะ เดี๋ยวมันจะยกไม่ขึ้นเลย มันจะหนักแน่นขึ้น ...ความรู้ความเข้าใจก็ "อ้อๆๆ"  อะไรมากระทบหู...อ้อ อะไรมากระทบตา...อ้อ 

มีแต่การกระทบ ...ไม่เห็นมีใคร  เป็นเราของเราตรงไหน  ลูกตาก็ไม่ได้เป็นเรา รูปก็ไม่ใช่ของเรา ความรู้ว่าเห็นก็ไม่ได้เป็นเรา...เออ ไม่เห็นมีเราตรงไหน มีแต่ลูกตากับภาพ

นี่ เขาเรียกว่าเริ่มมีสมบัติแล้ว สมบัติอริยทรัพย์อยู่ภายใน แล้วก็เข้าใจ เห็นก็สักแต่ว่าเห็น ได้ยินก็สักแต่ว่าได้ยิน แล้วก็ผ่านไปผ่านมา ผ่านไปผ่านมา

เริ่มปลดแอก ...กำไรตัวนี้ มันเข้าไปจ่ายหนี้กับเจ้าหนี้ ... คือเราเป็นทาสของขันธ์น่ะ เป็นทาสในเรือนเบี้ย  ...ก็เอาไปชดใช้เขา  

มันก็ปลดหนี้ ปลดแอกจากขันธ์ เป็นอิสระจากความเป็นทาสของขันธ์ ทั้งรูปขันธ์และนามขันธ์ไปเรื่อยๆ อย่างนี้แหละ  มันก็มีแต่กำไรกับกำไรขึ้นไปเรื่อยๆ

แต่ตอนนี้ ไปดูเอาเอง ไม่ต้องให้บอกหรอก ... ค้าขายเป็นยังไง ไปเรียนเอาเอง ตัวเองรู้เอง ...ใครกำไร ใครยิ่งปฏิบัติยิ่งเป็นหนี้ (หัวเราะกัน) ใครยิ่งขาดทุน ไปกู้หนี้ยืมสินเขามาอยู่ไปวันๆ

เพราะนั้นเอากำไร...ด้วยการอย่าทิ้งอย่าขว้าง อย่าเผลออย่าเพลิน  เพราะข้าศึกสำคัญของปัญญาคือ ลืม เผลอ เพลิน หายไป  กายหาย...รู้หาย ลอยไปไหนไม่รู้ นี่แหละศัตรูตัวเอกเลย ตัวที่ทำให้เราขาดทุน

รู้ไป ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น...รู้ไป ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นอะไร รู้เข้าไป รู้อยู่ตรงนั้นแหละ รู้เฉยๆ เท่าทุนไว้ก่อน ...ทุกข์ขนาดไหน ร้ายแรงขนาดไหน หน้าตามันปรากฏออกมาเหมือนอสุรกาย มันโผล่ออกมาจากที่ไหนก็ตาม

มันไม่เหมือนนางงามหรอกเวลาเราอยู่ในชีวิตจริงอารมณ์จริงน่ะ สิ่งที่ปรากฏไม่เป็นนางงามจักรวาลเลย เดี๋ยวก็  ..."โอ้โหย รับไม่ได้" 

ไอ้นั่นก็รับไม่ได้ ไอ้นี่ก็รับไม่ได้ อารมณ์นั้นอารมณ์นี้ เสียงนั้นรูปนี้ เหตุการณ์นั้น อดีตอย่างนั้น อนาคตอย่างนี้ ...หน้าตาของมันแต่ละตัวน่ะไม่ได้เป็นนางงามจักรวาลหรอก

รู้เข้าไปๆ รู้เฉยๆ  เอาดิ สะสม สะสมต้นทุนไว้ นะ ... แล้วค่อยไปหากำไร ว่าไอ้สิ่งนั้นคืออะไร มันเที่ยงมั้ย มันคงอยู่มั้ย มันเป็นตัวเป็นตนมั้ย มันเป็นเราของเราตรงไหน นี่ หากำไรกับสิ่งนั้น 

เนี่ย จึงเรียกว่าการเจริญมรรค แค่เนี้ย คือศีลสมาธิปัญญารวมกันก็เรียกว่าเป็นมรรค อยู่ในองค์ของไตรสิกขาแล้ว ...นี่อยู่ในองค์ของไตรสิกขาแบบดื้อๆ ด้านๆ เลย โดยที่ไม่ได้สมาทานศีลสักข้อเลย บอกให้นะ 

มันกระโดดเข้าไปอยู่ในไตรสิกขายังไงก็ไม่รู้ แต่บอกให้เลย  มันเข้าไปโดยปริยาย มันเป็นธรรมชาติ การปฏิบัติ ...มันเป็นเรื่องของชีวิตทั้งชีวิตเลย 

มันไม่ได้แบ่งแยกว่าเป็นอย่างนั้นทำอย่างนี้ จึงจะเรียกว่าเป็นศีล หรือเป็นสมาธิ หรือเป็นปัญญา ...มันมีอยู่แล้ว แต่เราไม่เข้าใจ ...พระพุทธเจ้าถึงบอกว่าพวกนี้เป็นอาการที่เรียกว่าเป็นสามัญลักษณะอยู่แล้ว 

แต่ว่าทำยังไงถึงจะทำให้อยู่ในองค์มรรคโดยสมบูรณ์แค่นั้นเอง ...ก็มาเห็นอาการตามปกติของมันนั่นแหละ คำว่าปกติของมันนั่นก็คือสามัญลักษณะ

สามัญลักษณะคืออะไร ก็คือความหมายนึงของไตรลักษณ์ ...ก็มันเป็นธรรมดาของมันอยู่แล้วน่ะ ใช่ป่าว มันไม่ได้ประหลาดมหัศจรรย์วิเศษวิโส หรือว่าลึกลับซับซ้อนซ่อนเงื่อนขนาดไหน ...เขาก็แสดงอยู่ทนโท่คาหูคาตา คาใจอยู่ตรงนี้ตลอดเวลา

พระพุทธเจ้าบอกว่า นี่ ให้กลับมาเห็นอาการปกติของธาตุของขันธ์ ของอายตนะ  มันแสดงความเป็นจริงอยู่ทนโท่ มันแสดงจริงจนแบบว่ามันทิ่มลูกตาทิ่มหูอยู่ทั้งวันน่ะ 

ทำไมมันไม่เห็นล่ะ ทำไมไม่เห็นอาการที่เป็นสามัญลักษณะนี้ล่ะ

มันกลับไปหาไตรลักษณ์ในแบบว่า "อู้หู กูคิดแทบตาย ...อู้หู นั่งพิจารณาแทบตาย"   ลูกเรียกตอนนั้นที่นั่งสมาธิออกมา “มึงอย่ามายุ่งกับกู กูกำลังสงบอยู่นี่ บาปนะมึง” (หัวเราะกัน) 

มันเป็นอย่างนั้น "ทั้งๆ ที่...กูกำลังพิจารณาไตรลักษณ์อยู่นะเนี่ย" ลูกดันมาเคาะประตูเรียกกินข้าว “ไอ้ห่า กูกำลังเข้าที่อยู่แล้วเชียว กำลังจะเห็นไตรลักษณ์อยู่แล้ว ไอ้นี่ ไม่รู้เรื่องเลย” เนี่ย

รูปแบบคือรูปแบบ เข้าใจมั้ย แต่ว่าการปฏิบัติจริงๆ มันอยู่ตรงไหน ต้องเข้าใจก่อน ปรับทิฏฐิให้มันตรง แล้วก็นี่ มีอยู่แล้ว แสดงอยู่แล้ว ... เพียงแต่ว่ากลับมาอยู่ในที่ในฐานอันควร คือในฐานะของผู้รู้ผู้เห็น 

อย่าไปอยู่ในฐานะของผู้มีผู้เป็น หรือเข้าไปในฐานะของผู้จะมีผู้จะเป็น ...ถ้าลักษณะที่เข้าไปอยู่ในฐานะของผู้มีผู้เป็นหรือผู้จะมีผู้จะเป็น  สิ่งที่เห็นนั้นจะคลาดเคลื่อนหมด สิ่งที่เห็นนั้นจะมี effect ตามมา 

คือความหมายมั่น มานะ อัตตา ตัวตน ของกู ...กูเห็นอะไรก็ “ธรรมอันนั้นน่ะของกู” สภาวะนั้นก็... “กูได้” ความเห็นไหนๆ ก็... “กูนี่แหละรู้ กูนี่แหละเข้าใจ” 

จำไว้เลยว่านี่เพราะมันเข้าไปเห็นในภาวะของผู้มีผู้เป็น เข้าไปในฐานะของผู้จะมีผู้จะเป็น

แต่ในลักษณะของปัญญา จะลดฐานะตัวใจเหลือเป็นแค่ฐานะของผู้รู้ผู้เห็นเท่านั้น และคอยเท่าทันอาการที่จะเข้าไปมี จะเข้าไปเป็น 

และในขณะที่อยู่ในฐานะผู้รู้ผู้เห็น ถ้ายังไม่มีปัญญาที่จะชำระความเห็นผิด ก็ให้น้อมให้เห็นสิ่งที่มีที่เป็นข้างหน้า ว่ามันเป็นอะไร เที่ยงมั้ย มันคงอยู่มั้ย 

มันไม่เปลี่ยนแปลงเลยเหรอ มันไม่มากขึ้น-น้อยลงเลยเหรอ มันไม่สลับสับที่เลยเหรอ มันมีแต่เห็นอย่างเดียวเหรอ...ไม่มีการได้ยินเลยเหรอ หรือมันมีแต่การได้ยินอย่างเดียว...ไม่มีความคิดเลยเหรอ เห็นมั้ย

เอ้า มันก็มาเห็นพร้อมกัน สังเกตแล้วก็แยบคายว่ามันพร้อมกันจริงเหรอ มันเกิดขึ้นพร้อมจริงหรือ ...แยบคายลงไปในสิ่งที่ถูกรู้นั้น นี่เขาเรียกว่าใช้ปัญญาแล้วด้วยความแยบคาย

อย่าใจร้อน อย่าอยากได้ ...พออยากได้ เกิดคลื่นแทรกขึ้นมาแล้ว  กิเลสตัณหามันเริ่มออกมาหมายมั่น แทรกขึ้นมา...ด้วยอยาก อยาก อยากรู้มากกว่านี้ อยากเห็นชัดกว่านี้...พั้บ ให้ทัน อยากอีกแล้วกู อย่าเชื่อมัน ช่างหัวมัน เห็นแค่ไหนก็เห็นแค่นั้นพอ

ในขณะที่เรารู้อยู่กับขันธ์นี่ มันจะมีอาการตัณหาแสดงอยู่เป็นระยะๆ ...ให้ทัน  ถ้าไม่ทัน...ขาดทุนอีกแล้ว เข้าไปกระโดดงับเลยในอาการของขันธ์ ในสภาวธรรมที่ปรากฏ หรือในสภาวธรรมที่ยังไม่ปรากฏ เป็นอดีตหรืออนาคต

ถ้ามันมั่วมากๆ กลับมารู้กาย ...รู้กายนี่ ต้องแยกให้ออกนะ  ให้รู้กาย ไม่ใช่รู้รูปารมณ์ในความเป็นกาย ...แข็งๆ อ่อนๆ ไหวๆ กระเทือน ขยับๆ นี่แหละ กระพริบ เหยียด หยิบ จับ อาการนี่ รู้สึก 

รู้สึกไปที่ความรู้สึก ไม่ใช่มือ เป็นแค่รู้สึกกายวิญญาณตรงนี้ ...ถ้ามันบอกว่าเป็นมือ ก็เป็นความคิด ไม่ใช่มือ ไม่ใช่กาย นั่นเป็นรูป...รูปารมณ์

อยู่อย่างนี้ แล้วก็ดูไป แค่ดูมือกับความคิด ดูมือกับความคิด เดี๋ยวมันสำเร็จมรรคผลเอง แค่เนี้ย บอกให้เลย แยกออกระหว่างสองรูป

รู้จักอาจารย์กำพลใช่มั้ย ตลอดเวลาท่านขยับมือ นิ้ว อย่างเดียว  อันนี้เหตุปัจจัยบังคับนะ ไม่ใช่ว่าอยากทำหรือไม่อยากทำ มันทำได้แค่นี้ ...ของอาจารย์กำพลนี่ เพิ่นใช้อาการนี้ 

แต่เพิ่นมาจับสังเกต ใช้สังเกตเอา ขยับคือขยับ นิ้วคือนิ้ว คนละส่วนกัน แค่นี้ ท่านเห็นความแตกต่างของนามขันธ์และรูปขันธ์ และเห็นการกระโดดสลับกัน

ทั้งชีวิตน่ะไม่ต้องทำอะไร แค่รู้แค่สองอาการนี่ รูปธรรมกับนามธรรม ปรากฏสลับกันไปสลับกันมา  รูปธรรมไม่ใช่นามธรรม ...แล้วมีรู้อีกตัวนึงที่ไม่ใช่ทั้งรูปและนาม เป็นผู้เฝ้ารู้เฝ้าเห็นดูอาการ สองอาการ ... ทั้งชีวิตท่านดูแค่นี้ หลุดได้น่ะ เอาดิ

ไม่ได้มีความสงบเลย ไม่ได้มีการพิจารณาอสุภะเลย เห็นเป็นอย่างนี้ ตากูเห็นแค่นี้ ไม่เห็นเป็นกระดูกเลย อยู่แค่นี้เอง แต่เห็นอาการของขันธ์ตามความเป็นจริง นี่ ให้เข้าใจๆ

ส่วนการที่ว่าจะเห็นเป็นอสุภะอสุภังนี่ มันเป็นบางดวงจิตเท่านั้น นะ บางคนนี่นั่งกำหนดพุทโธๆๆ ไป ไม่ได้พิจารณาอะไรเลย แค่หยั่งลงมาที่กายนี่...อ้าว เป็นกระดูกเลยเว้ย  

มันเห็นเองอย่างนั้น มันขึ้นมาเองเลยนะ เห็นเข้าไปถึงตับไตไส้พุง ชัดแจ๋วเลย ...อย่างนี้ มันเป็นบางดวงจิตเขาฝึกมา ...ถ้าอย่างนี้ พิจารณาเยอะๆ พิจารณาเข้าไปเลยอสุภะ 

แต่ว่าขั้นตอนพวกนี้ เวลาเห็นแรกๆ นี่ เห็นด้วยความไม่ตั้งใจเห็น เห็นด้วยความที่มันขึ้นมาให้เห็นเอง ปุ๊บนี่ กลัว กลัวตัวเอง  พอกลัวปุ๊บ สมาธิตรงนั้นแตก แตกคือมันไม่ตั้งมั่นแล้ว มันก็หายหมด นิมิตพวกนี้หายหมดเลย 

แต่ถ้าอดทนดูไป หรือว่าทำใหม่ก็พิจารณาน้อมขึ้นมาถึงอารมณ์เดิมขึ้นมาอย่างนี้ มันจะเห็นภาพพวกนี้ชัดขึ้น  นิมิตก็จะไปตามลำดับขั้นๆ แล้วก็แสดงความเป็นไตรลักษณ์ในนิมิตนั้นเลย  ค่อยๆ เน่าๆๆๆ แตกๆๆ หลุด ลุ่ย หลอย แผละๆๆ ดับไปเองเลยนะ

เนี่ย ถ้าอย่างนี้พิจารณาเยอะๆ สำหรับลักษณะจิตอย่างนี้นะ

แต่อย่างพวกเรานี่ นั่งพิจารณาจนตายยังไม่เห็นอย่างนี้ บอกให้เลย  มันคนละอาการกัน คนละจริตกันนะ  บางคนยิ่งดูยิ่งสวย บอกให้ (โยมหัวเราะกัน)  ...มันต่างกัน 

เพราะนั้นอย่ามาทะเลาะกันกับเรื่องพวกนี้ มันเป็นบางลักษณะจริตนิสัยของจิต ...เพราะอะไร เพราะลักษณะอสุภะพอดับไปแล้วพั้บนี่ ไม่มีอะไรให้พิจารณาเลย รูปยังตั้งไม่ได้ในนิมิตเลยนะ เข้าใจมั้ย 

พอตั้งไม่ได้ในนิมิต มันเหลืออะไรล่ะ เหลือใจผู้รู้ปรากฏอยู่ดวงเดียว ...ก็กลับมารู้ที่ใจอยู่ดวงเดียว จากนั้นไปปั๊บนี่ มีอะไร พึ่บๆๆๆ รู้อยู่ที่เดียว...เหมือนกันแหละ

เพราะนั้นไอ้ที่เถียงกันนี่ ยังไม่ถึงไหนเลย บอกให้ ...มันยังไม่ถึงใจ มันยังไม่เห็นใจเลย มันเห็นในแค่ตำราเท่านั้น ยังไม่เห็นในความเป็นจริง ...แล้วมันไม่สามารถจะมาร้อยรวมเป็นเรื่องเดียวกันได้ยังไง

เพราะนั้นถ้าเห็นถึงใจแล้ว ไม่มีแยกว่าสมถะกรรมฐาน หรือวิปัสสนาหรือว่าปัญญาแล้ว มันเลิกพูดไปเลย  แค่ “เอ๊อะ”...ดับ เข้าใจมั้ย ยังไม่ทันออกมา...ดับ "ปัญ"...ยังไม่ทัน "ญา" เลย...ดับ บอกให้เลย 

เข้าใจรึเปล่า ถ้าอยู่ที่ใจตรงนั้นแล้ว อวิชชา ปัจจยา สังขารา มันทันตั้งแต่ขณะนี้ ยังไม่ทันจะเป็นรูปหรือนาม นะ วิญญาณยังไม่เกิดเลย...ดับ

มันทันตรงนั้น ตั้งแต่ สังขารา ...ความหมายของคำว่าสังขารา คือ กายสังขาร วจีสังขาร แล้วก็จิตสังขาร ทางสามแพร่งน่ะ นั่นแหละ อวิชชา ปัจจยา สังขารา 

เพราะนั้นความหมายของคำว่า อวิชชาปัจจยา สังขารา ไม่ได้หมายถึงความคิดความปรุงอย่างเดียว อย่างที่เข้าใจว่าสังขารขันธ์ คนละตัวกัน สังขารขันธ์นั่นมันยังมีส่วนของรูปและนาม  

แต่ตัวอวิชชา ปัจจยา สังขารานี่คือ กายสังขาร วจีสังขาร และจิตสังขาร ...เพราะนั้น ยังไม่ทันจะเป็นเลย...ดับ รูปยังไม่ทันจะเป็นรูปเลย...ดับ ยังไม่ทันจะเป็นนามเลย...พั่บๆๆ ดับ  อะไรดับมันยังไม่รู้เลย

ขั้นนี้ อวิชชาปัจจยาสังขาร สังขารปัจจยาวิญญาณ วิญญาณปัจจยานามรูป นามรูปปัจจยากสฬายตนะ สฬายตนะปัจจยาผัสสะ ผัสสะปัจจยาตัณหา ตัณหาปัจจยาอุปาทาน อุปาทานปัจจยา... ตรงนี้มันปัจจยาอะไรรู้มั้ย...ที่มันพูดกัน...ชาติกับภพๆๆ แล้วก็ทุกข์โทมนัส โสกะ ปริเทวะ โทมนัส อุปายาส

ชาติ-ภพ-ทุกข์ ...ชาติ-ภพ-ทุกข์ ๆ บอกให้เลย ...อู้ย ยังไปค้นหาความเป็นจริงใน ชาติ-ภพ-ทุกข์ๆ อยู่ตรงนี้เลย  ไม่ต้องพูดถึงปัจจยาการของอวิชชาตัณหาอุปาทาน อวิชชาปัจจยาสังขาร สังขารปัจจยาวิญญาณ วิญญาณปัจจยานามรูปเลย

เพราะนั้นถ้าถึงตรงนี้ขั้นนี้ ไม่มีคำพูดแล้ว มันมีแต่ความจริงล้วนๆ เป็นความจริงที่ไม่มีคำพูด คือปรมัตถ์ เป็นปรมัตถ์จิต เป็นปรมัตถ์ธรรมแล้ว ...มันคนละส่วนกันเลยกับโลกียะ หรือว่าคนละส่วนของโลกหรือขันธ์เลย

เพราะมันตัดตั้งแต่รูปนามแล้ว ยังไม่ทันเป็นรูป ยังไม่ทันเป็นนาม...พั่บ พูดไม่ออกเลยๆ ...เพราะศีลสมาธิปัญญานี่ มันจะรวมอยู่ ขั้นนั้นน่ะ 

ไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลยแหละ มันไม่รู้ว่าดับอะไรด้วยซ้ำ มันรู้แต่ว่ามันทำงานอยู่น่ะ ...แต่ว่างานที่ทำอยู่คืออะไร ไม่รู้ เพราะไม่รู้ ไม่มีคำพูดจะไปพูดได้ พูดไม่ออกเลย บอกให้

อู้ย อย่ามาเถียงกันเลย กว่าจะปรุงแต่งมาเป็นคำพูด มันเลยขั้นนามรูปออกมาไม่รู้กี่โยชน์แล้ว เป็นปฏิจจสมุปบาทขั้นต่ำสุดแล้ว ยังหลงอยู่ตรงนั้นแหละ เอาถูกเอาผิดกันอยู่ตรงนั้นแหละ ตรง ชาติ-ภพ แล้วก็ทุกข์น่ะ ...อยู่แค่สามตัวแรกน่ะ

พยายามยกระดับเข้ามาหน่อย ถอย ไอ้เสือถอย ...ถ้าถอยต้องทิ้งนะ ถอยต้องทิ้งก่อน ...ด้วยความอดทนอดกลั้นน่ะ กลับมาก่อน กลับเข้ามาสาวถึงเหตุแรกให้เจอก่อน

เพราะนั้นวิธีสาวของปัญญาวิมุติ ง่ายๆ สุด ...มีอะไรเกิดขึ้น...รู้ๆๆๆ รู้เข้าไป รู้อย่างเดียว แล้วก็ส่องลงไปที่รู้ หยั่งลงไปที่รู้นั่นแหละ ตรงที่รู้ตรงที่เห็นนั่นแหละ มีตัวเดียว ...มีรู้เดียว รู้อื่นไม่เอา 

รู้หูรู้หาไม่เอา รู้ตา...ไม่เอา รู้คิด..ไม่เอา รู้อดีต-อนาคต...ไม่เอา พวกนั้นไม่เอา  เอารู้เดียว รู้อยู่ๆ รู้ๆๆ ภายใน มันมีผู้รู้ผู้เห็นอยู่ตรงนั้นน่ะ ...เอารู้เดียวพอแล้ว โง่เข้าไว้ โง่อยู่ตรงนั้นแหละ 

ไม่มีหน้าไม่มีตาหรอกไอ้ตัวรู้นั่นน่ะ ความรู้ก็ไม่มี มันเป็นตัวรู้บ่ดาย รู้เปล่าๆ รู้ซื่อๆ รู้โง่ๆ ไม่มีความรู้อะไรในนั้นเลย ตัวมันก็ไม่มีหน้ามีตาเลย มันอยู่ตรงไหนยังหาไม่เจอเลย เอาดิ

อยู่ตรงนั้นน่ะ เอาตัวเดียว เอาให้รอดเหอะ ...เอามันเป็นที่พึ่ง เอานี้เป็นหลัก เอานี้เป็นที่อยู่  อย่าเอาสิ่งอื่นเป็นที่ยึด นอกเหนือจากนี้ ...อย่างน้อยยึดเอาไว้ หาตัวรู้ให้เจอแล้วอยู่ตรงนั้นแหละ จับให้อยู่ ตั้งลงไป มันเข้าใจเองแหละ

มันเข้าใจวิถีของมรรคเองนะ แล้วมันจะเข้าใจครรลองของมรรคเอง ไม่ต้องไปนั่งไล่อ่านไล่ถามใครแล้ว เจอใจเมื่อไหร่ล่ะสบาย อยู่ที่ใจได้เมื่อไหร่ สบาย ...มันจะดำเนินไปตามครรลองของมรรค 

แล้วมันจะรู้เลยว่านอกจากรู้ไปนี่ ไร้สาระ ...ตอนที่มันขึ้นมายังเป็นคำพูดอยู่นะตอนนั้นน่ะ ต่อไปมันไม่มีสาระๆ แล้ว มันมีแต่ “ละ” อย่างเดียว รู้...ละๆๆๆ มันละอะไรมันยังไม่รู้เลย 

มันกำลังทำความแจ้งกับสังขารา คือ จงใจ เจตนา ตรึก ปรารภ นี่พูดเป็นภาษาสมมุติบัญญัติใกล้เคียงที่สุด หรือว่าแลบ หรือว่าเคลื่อน หรือเขยื้อน หรือขยับ หรือว่าไหว หรือว่า...เอ้าพูดภาษาดีหน่อยคือ เกิด-ดับๆๆๆ

ถามว่าอะไรเกิด-ดับ มันยังไม่รู้เลยว่าอะไรเกิด-ดับ เพราะสิ่งที่ออกมามันเป็นปัจจยาสังขารา สังขารายังไม่ปัจจยาเป็นภาษาเลยนะ ภาษานี่ต้องออกเป็นนามรูปก่อนนะถึงจะมีภาษาได้น่ะ ใช่ป่าว 

"ไอ้นี่เป็นปัญญา ไอ้นี่เป็นสมถะ ไอ้นี่เป็นวิมุติ" ... อู้ย ไม่มีแล้ว ไม่เหลืออะไรแล้ว ธรรมน่ะ  ไม่มีธรรมแล้ว ไม่มีสังขารธรรมแล้ว อนัตตาแล้ว เป็นสัพเพธัมมาอนัตตาติ 

กำลังเรียนรู้อยู่ตอนนั้นน่ะ ว่าธรรมทั้งหลายทั้งปวงเป็นอนัตตา ไม่มีตัวไม่มีตน หาตัวตนไม่เจอ ... เอ้า พูดภาษาภูมิจิตภูมิธรรมก็คือ อรหัตตมรรค น่ะ (โยมหัวเราะกัน)

แค่รู้ไปเรื่อยนี่แหละ ไม่มีวิธีอื่น ...ไม่ว่าสมถะ ไม่ว่าปัญญา เจโต อะไรไม่รู้  มันมีวิธีเดียวนี่ วิธีอื่นไม่มีอ่ะ 

สุดท้ายก็ต้องมาตายลูกนี้แหละ คือมาเป็นศพเดียวกันน่ะ นอนทอดพื้นในที่เดียวกัน ในอาการเดียวกันหมด ไม่ว่าจะเส้นไหนสายไหน ...ถ้าจะเข้านิพพานน่ะ มันมีประตูเดียวเท่านั้นแหละ ที่ตายของจิต ที่ตายของการเกิด มันมีอยู่ที่เดียวคือมหาเหตุ

ก็ไม่รู้จะไปหาวิธีอื่นตรงไหน มันจะเป็นศาสดาองค์ไหนก็ไม่รู้ ไม่มี ...ถ้าเป็นลูกศิษย์พระพุทธเจ้ามีที่เดียว มันอยู่ที่ใจดวงเดียวเท่านั้นแหละ นั่นแหละคือมหาเหตุ จุดเริ่มต้นของการเกิด 

ตราบใดที่มันแหย่ออกมา หรือหยั่งออกมา หรือยืดออกมา เหมือนเป็นรากเหง้าน่ะ ...เคยเห็นข้าวมั้ย ข้าวเปลือกน่ะ แล้วสันดานของข้าวเปลือกเป็นยังไง ...มันพร้อมที่จะงอก 

ตอนนี้ กำลังทำข้าวเปลือกให้เป็นข้าวสุก  ถ้าเป็นข้าวสุกแล้ว ถามว่าข้าวสุกมันจะงอกมั้ย  เออ แต่ตอนนี้ มันกำลังแหย่ ยื่นราก ยังไม่ทันจะเป็นรากโผล่มา พั่บๆๆๆ

แต่พวกเรากำลังเกี่ยวข้าวอยู่ (หัวเราะกัน) เกี่ยวแล้วยังไม่กิน ยังเอาไปโปรยต่ออีก "กูจะเอาผลผลิตเยอะๆ ไว้ขาย" ...เนี่ย  ยังไม่ต้องพูดถึงว่ากำลังหุงข้าวให้สุกเลย 

อันนี้ของพระอรหันต์ท่านหุงข้าวอยู่ ท่านกำลังหุงข้าว หุงจิต ให้ข้าวเปลือกเป็นข้าวสุก มันจะได้ไม่กลับมางอกอีก

บางทียังไม่ได้ปลูก กำลังหว่านไถอยู่ มัวแต่ไปทำอะไรอยู่ในดงในป่าในนาอยู่นั่นน่ะนะ กว่าจะมาเห็นว่า "โอ๋ย แล้วกูจะไปปลูกทำมั้ย กินแล้วก็ตายแล้วก็หมดเรื่อง" ... สุดท้ายตายแล้วก็หมด ไม่เหลืออะไร

ก็ไม่มีเชื้อแพร่พันธุ์ต่อไปอีกแล้ว ไม่ต้องมารักษา ไม่ต้องขวนขวาย แสวงหากำไรขาดทุนอะไรอีกแล้ว นั่นแหละคืออาสวักขยญาณ พั่บๆๆๆ อยู่อย่างนี้ ... คือเท่าทันการเกิดแรกของจิต...สังขารา

(ต่อแทร็ก 3/9)