แทร็ก 3/23 (6)

พระอาจารย์

3/23 (540307)

7 มีนาคม 2554

(ช่วง 6)

(หมายเหตุ  :  ต่อจากแทร็ก 3/23  ช่วง 5

http://ngankhamsorn3.blogspot.com/2016/10/323-5.html )

พระอาจารย์ –  แต่ถ้าไม่มีรู้น่ะมันเป็น “เรา” หมดแหละ แล้วก็ “เรา” ก็พาร่อนเร่พเนจรไปในภพทั้งสาม ไปในอนันตาจักรวาล ไปในอนันตกาล ไม่มีที่สิ้นสุด ...เรานั่นแหละพาไป...ด้วยความไม่รู้นะ

โดยเข้าใจว่าข้างหน้าน่ะมันจะมี แล้วข้างหน้านะมันจะดีกว่านี้ ได้ตรงนี้แล้วข้างหน้าก็จะดีกว่านี้อีก นั่น แล้วก็วิธีการที่ได้ยินได้ฟังมาก็ดีกว่านี้อีก ...หาคำว่าจบ หาคำว่าสิ้นนี่ไม่ได้เลย

เขาก็บอก..ทำๆ ไปเดี๋ยวก็รู้เอง เดี๋ยวก็หมดเองน่ะ อย่าขี้เกียจ ทำเยอะๆ ...ก็พูดแบบปัดสวะให้พ้นตัวไป สอนแบบหา...บุฟเฟต์ เคยรู้จักบุฟเฟต์ไหม หากินเอาเอง ใช่ป่าว

แล้วก็ไม่รู้อะไรทั้งสิ้นน่ะ หวังฟลุ้ค ...วันไหนดี ก็โอ้โหย ดีอกดีใจ จดจำให้แม่นเลยวิธีการนี้ เข้าจิตอย่างนี้ รักษาจิตอย่างนี้ เอาให้แน่น

พอมาอีกที ไม่ได้อีกแล้ว ...หงอยอีกแล้วๆ หงอย ซึม ตำหนิตัวเอง ตำหนิคนนั้นคนนี้ ตำหนิอาจารย์ สอนไม่ดี ตำหนิไปทั่ว ...เริ่มแล้วๆ เริ่มพาลแล้ว 

เพราะอะไร ...เพราะมันมีเป้าหมาย แล้วไอ้เป้าหมายนั่นเป็นแค่สมมุติและบัญญัติ ไม่ใช่ความจริง นะ ...การปฏิบัติไม่มีเป้าหมายหรอก มีแต่ความเห็นแจ้ง...เห็นแจ้งกับรู้จริง รู้จริงเห็นแจ้ง

รู้อะไรจริง...รู้ขันธ์ตามความเป็นจริง  แจ้งอะไร...แจ้งในขันธ์  รู้แจ้งเห็นจริงในขันธ์ว่าอย่างไร...ว่าไม่มีอะไรเลย เป็นแค่อาการหนึ่งที่ปรากฏขึ้นชั่วคราว 

เหมือนพลุอ่ะ อย่างนี้ มันถีบมันถองกันได้มั้ย มันเป็นตัวเป็นตนได้มั้ย มันแบกมันหามไปได้มั้ย มันเข้าไปจับจองเป็นของของเราได้มั้ย ฮึ 

มันเป็นแค่ วูบๆ วาบๆ ...จะว่าสวย ก็เออ สวยๆๆ แค่นั้นน่ะ  อ้อ อันนี้ไม่สวยๆ ก็แค่นั้นน่ะ  อ้อ อันนี้อยู่นานว่ะเฮ้ย มันสว่างตั้งห้านาที ก็แค่นั้นน่ะ

เห็นมั้ย ขันธ์ห้านี่เหมือนอย่างนี้ ทำไมถึงบ้าบอคอแตกกับมันนักหนา หวงแหน เสียดาย รับไม่ได้ ต้องอย่างนั้น ต้องอย่างนี้ ...เหมือนกับเราไปบังคับพลุ ทำไมมันมีสีนี้

ก็มันมีเหตุปัจจัยว่า เขาบรรจุไอ้วัตถุอย่างนี้ สารเช่นนี้ในสัดส่วนเช่นนี้ มันก็เลยพุ่งออกมาแตกต่างกัน ...ไม่ใช่เพราะเราเลือกหรือไม่เลือก แต่เพราะเหตุปัจจัยอันนี้ต่างหาก

และเมื่อมันหมดเหตุปัจจัยปั๊บ...สุญโญ นี่เขาเรียกว่าสุญโญ ไม่มีตัวตน ...สุญโญ แปลว่า ไม่มีตัวตน ...ไม่ใช่ว่างนะ แต่ไม่มี...หมดจากความเป็นตัวตน

การตั้งอยู่แค่ชั่วขณะ...ไม่เรียกว่าเป็นตัวตนที่แท้จริงนะ ไม่เรียกว่าเป็นตัวตนที่แท้จริง ...แต่เป็นแค่อาการหรือปรากฏการณ์หนึ่ง แล้วก็ดับไป

เมื่อมันเข้าใจอย่างนี้ ไม่ว่าอะไร...ต่อไป แค่รู้นี่ มันสรุป ซ.ต.พ. ซึ่งพิสูจน์ทราบได้ว่า...มึงเกิดตรงไหน มึงดับแน่  กูไม่ต้องรอหรอก กูไม่ต้องสนใจด้วยซ้ำ กูไม่ต้องไปยินดียินร้ายด้วยซ้ำ

สุดท้ายก็แค่นั้นแหละ นะ …เคยได้ยินคำพูดไหมว่า "ตถตา...มันเป็นเช่นนั้นน่ะ" ไม่รู้จะพูดยังไงดีว่ะ พอเห็นอย่างนั้น มันก็เป็นเช่นนั้น มันเป็นเช่นนั้นเอง

เมื่อมีเหตุปัจจัยให้ตั้ง มันก็ตั้ง เมื่อหมดเหตุปัจจัยมันก็ดับ มันก็เป็นอย่างนี้ จะให้เป็นยังไงล่ะ ...ก็ไม่รู้จะว่ายังไงโดยคำพูด ท่านก็บอกว่ามันเป็น...ตถตา

อย่าไปคาด อย่าไปหวัง อย่าไปมีอดีต อย่าไปมีอนาคตกับสิ่งที่ปรากฏนี้ ...มันตั้งก็รู้ว่าตั้ง ตั้งนานก็รู้ว่าตั้งนาน ตั้งน้อยก็รู้ว่าตั้งน้อย ตั้งอีกก็รู้ว่าตั้งอีก มีหน้าที่อย่างเดียว...รู้เข้าไป รู้อย่างเดียว

อย่าเข้าไปในฐานะ ผู้มี ผู้เป็น ผู้จะมี ผู้จะเป็น ...แต่ให้อยู่ในฐานะเป็นผู้รู้กับผู้เห็น ...พอจะมี..อ่ะ ทัน  พอจะเข้าไปเป็น..อ่ะ ทัน  พอจะเข้าไปหา..อ่ะ ทัน ...กลับมาลดฐานะตัวเองเป็นแค่ผู้รู้

โยม –  มันจะดับไปหรือไม่ดับก็ช่างมัน  

พระอาจารย์ –  เออ เรื่องของมัน ...ที่มันดับหรือไม่ดับ ไม่ใช่เพราะเรารู้มัน หรือเรามีสติแล้วมันต้องดับ...ไม่เกี่ยวๆ ...มันดับ-ไม่ดับตามเหตุปัจจัย 

ทำไมกายมันไม่ตายล่ะ เห็นมั้ย ยังตั้งโทโร่อยู่อย่างนี้ ทำไมไม่ดับล่ะ ...ก็พลุนี้เขาจุดตลอดเวลา ใช่ไหม มันมีเหตุปัจจัย ตั้งอยู่ก็รู้ว่าตั้งอยู่..จบ

อย่าไปยุ่งกับมัน อย่าไปตำหนิมัน อย่าไปเบื่อ อย่าไปรำคาญ อย่าไปทำลายมัน อย่าไปแช่งมัน อย่าไปโกรธให้มัน  เนี่ย ถ้าเรารู้แบบยอมรับ...เออ มันก็ต้องเป็นอย่างเนี้ย

อันไหนดับก็คือต้องดับ เพราะมันหมดเหตุปัจจัย  อันไหนตั้งอยู่แปลว่ามันยังไม่หมดเหตุปัจจัย แล้วพร้อมที่จะหมดเหตุปัจจัยต่อไป ...เพราะไม่มีอะไรไม่ดับ

รู้แค่เนี้ย จะแจ้งจนเรียกว่าโลกวิทูเลย แค่รู้แค่นี้...ขอให้รู้ให้จริง รู้ให้เป็น รู้แล้วไม่ไป รู้แล้วไม่มา รู้แล้วไม่ก่อเกิด รู้แล้วไม่เพิ่ม รู้แล้วไม่ลด รู้แล้วโง่ รู้แล้วเฉย รู้บ่ดาย รู้ธรรมดา รู้เฉยๆ รู้ซื่อๆ

รู้เข้าไป รู้อย่างนี้เขาเรียกว่ารู้ในองค์มรรค รู้ด้วยความเป็นกลาง รู้ด้วยจิตที่ตั้งมั่น รู้ด้วยความไม่หวั่นไหว ..เห็นมั้ย จะพูดภาษาไหนก็ได้ แต่ก็รู้อย่างที่เราบอกนี่...รู้เฉยๆ

ทำอะไร ...ไม่ได้ทำ ขันธ์มันทำอยู่แล้ว ...นั่งเฉยๆ ดิ ไม่ต้องทำอะไร ไม่ต้องคิด ไม่ต้องหา ไม่ต้องกำหนดอะไรทั้งนั้น มันก็แสดงอาการล้านแปดของมันอยู่ในตัวของมันอยู่แล้ว

ไม่ต้องไปเลี้ยงดูปูเสื่อ หรือไปบังคับว่าต้องกิน ต้องเดิน ต้องนอนอย่างนั้น ต้องให้จิตดำเนินอย่างนี้ ...มันดำเนินของมันเอง ขันธ์มันเป็นอย่างเนี้ย

เพราะนั้นไม่ต้องไปเลี้ยงดูปูเสื่อ หรือไปกำหนดวิถีจิตขึ้นมา แล้วว่าต้องเดินอย่างนี้วิถีนี้นะ ...เขามีวิถีของเขา ซึ่งไม่ใช่วิถีของเรา เป็นวิถีของจิต

เพราะนั้นจึงเห็นว่า จิตก็สักแต่ว่าจิต ธรรมก็สักแต่ว่าธรรม...ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา ...กายสักแต่ว่ากาย รู้สักแต่ว่ารู้ เออ อย่างเนี้ย แค่เนี้ย

แต่พอเริ่มเข้าไปหมายมั่น..ทัน “ทำไมไม่เป็นอย่างนี้”...ทัน  “น่าจะเป็นอย่างนี้”..ทัน ...นี่ กริยาที่มันดื้อแพ่ง ด้วยความไม่รู้ แต่มันคิดว่ามันจะรู้มากกว่านี้

แน่ะ โง่ โง่ยิ่งกว่าที่เราบอกว่าให้รู้โง่ๆ ...ไอ้อย่างนี้เขาเรียกว่าโง่ข้ามภพข้ามชาติ โง่ข้ามภพข้ามชาติ แล้วก็โง่พาเกิดพาตายข้ามภพข้ามชาติ ไม่มีคำว่าจบสิ้น

ถ้ายังตามมัน ถ้ายังเชื่อมัน ถ้ายังเป็นจริงเป็นจังกับมัน ถ้ายังเป็นทาสของมัน ถ้ายังอยู่ในแอกของมัน ...ก็เหมือนควาย เขาจูงออกไป...จูงไปฆ่าก็ได้ เขาจูงไปทำนาหวังว่าจะได้ข้าวมาขายเอากำไร ..นี่ ควาย

ใจดวงนี้ที่เคยเป็นใจของพุทธะ ใจของธรรมะ ใจของสังฆะ ...ใจดวงนั้นกลายเป็นควาย ถูกเขาลากไปลากมาด้วยความอยาก ลากไปอดีต ลากไปอนาคต

ปัญญา..ที่ไม่มีปัญญาแต่คิดว่ามีปัญญา ก็ขึ้นขี่บังคับไปเลย ขึ้นคอแล้วก็ไปกับมัน นี่ “เราๆๆ” ช่วยกัน ช่วยกันไปตาย ช่วยกันไปทำนา ...โดยเข้าใจว่าเดี๋ยวรวยๆ เดี๋ยวรวยธรรมะ

คือถ้าเป็นธรรม ก็เดี๋ยวรวยธรรมะ มาปฏิบัติก็รวยธรรมะ ...ถ้าเป็นคนในโลกก็รวยทรัพย์สินเงินทอง ชื่อเสียงเกียรติยศ ความมีหน้ามีตา ความเคารพยกย่องนับถือของคนในโลก อะไรก็ว่ากันไป

ถ้าเป็นนักปฏิบัติก็รวยธรรม รวยมรรคผล เป็นโสดาบัน เป็นอนาคา เป็นอรหันตา ...จะเป็นอะไรสักอย่าง นั่นน่ะ กูจะเอาให้ได้ กูจะเป็นให้ได้ 

เนี่ย ขึ้นขี่...ควาย ...อรหันต์ก็อรหันต์ควาย โสดาก็โสดาควาย สกิทาคาก็สกิทาคาควาย อนาคาก็อนาคาควาย

จริงๆ น่ะคือไม่เข้าไปถือครองอะไร แค่รู้อยู่ตรงนี้ ...แล้วทุกอย่างที่อยู่ต่อหน้าเรานี่ ไม่มีอะไรหรอก  อย่าไปคิดว่ามันเที่ยง อย่าไปคิดว่าจับต้องอะไรได้

กายยังจับไม่ได้เลย ไอ้ที่จับนี่เป็นธาตุ (เสียงสัมผัสกาย) ...แต่เย็น ร้อน อ่อน แข็ง...จับได้ไหม  ไหว นิ่ง ขยับ นี่..จับได้ไหม จับอาการของกายมาดูได้ไหม

ไปยืนกลางแดดแล้วบอกให้มันเย็น บอกได้ไหม นี่ เขาแสดงออกมาตรงๆ น่ะ  เข้าร่มแล้วบอกให้มันร้อน มันก็ไม่ร้อนน่ะ ...แล้วยังมาบอกว่ากายนี้เป็นเรายังไง เป็นของเราได้ยังไง 

ก็ดูไปสิ หรือว่าเป็นตัวเป็นตนอย่างไร เห็นมั้ย เดี๋ยวกายก็เป็นลม เดี๋ยวกายก็เป็นแข็ง เดี๋ยวกายก็เป็นยืดๆ หยุ่นๆ เดี๋ยวกายก็กลายเป็นไหว เดี๋ยวกายก็กลายเป็นนิ่ง เป็นเบา 

เดี๋ยวมันก็กลายเป็นเมื่อย เดี๋ยวกายก็กลายเป็นปวด เอ้า เดี๋ยวกายก็เป็นเห็น เดี๋ยวกายก็กลายเป็นได้ยิน ...เห็นมั้ย ถามว่ากายจริงๆ คืออะไรวะ มีตัวตนที่แท้จริงไหม

ไอ้ที่เห็นนี่คือรูปภาพนะ หลับตาสิ มันไม่มีภาพแล้ว ...ไอ้ที่เห็นเป็นแค่ภาพเท่านั้นเอง ไม่ใช่กาย...เป็นภาพ ...เดินมาในความมืดนี่ไม่รู้ใครเป็นใครเลย มันมีแสงก็เลยเห็น

แต่กายจริงๆ นี่ หลับตาจะเห็นเลย มันเป็นแค่ความรู้สึก เป็นแค่ความรู้สึกตัว ...เพราะนั้นถ้าดูแค่ความรู้สึกตัวนี่ ในโลกนี้...อันเดียวกัน กายนี้เป็นกายเดียวกัน

เป็นแค่ความรู้สึกเดียวกัน เหมือนกัน แบ่งแยกไม่ออก ...ไม่มีสวย ไม่มีไม่สวย ไม่มีของใคร ไม่มีดี ไม่มีไม่ดี ...แต่เป็นปรากฏการณ์เหมือนฟ้าแลบฟ้าร้อง ฝนตกแดดออก 

เท่ากัน ...ไม่มีสูงต่ำดำขาว ไม่มีเหนือกว่า-ด้อยกว่า ไม่มีสวยกว่า-ไม่สวยกว่า ...นี่เห็นนี่ มันจึงจะเข้าไปลบล้างสักกายหรือความเห็นผิดในกาย ว่ากายนี้เป็นเรา กายนี้เป็นของเรา 

ที่ว่ากายนี้เป็นชาย กายนี้เป็นหญิง กายนี้เป็นของน่าใคร่ กายนี้เป็นของสวยงาม กายนี้เป็นของดี กายนี้เป็นของไม่ดี...มันไม่ใช่ไม่ดี บางคนทุพพลภาพก็จะตำหนิว่ากายนี้ไม่ดี

มันเป็นแค่สมมุติภาพขึ้นมาเท่านั้น ของการปรุงแต่งของกาย ไม่ใช่สมบัติของใคร ไม่มีใครเป็นเจ้าของ 

เวลามันเกิดขึ้น มันก็ไม่ได้บอกว่าข้าพเจ้ามาแล้ว ข้าพเจ้าชื่ออะไร ...หนาวนี่ พอหนาวปุ๊บ มันก็เป็นแค่ความรู้สึก ไม่เคยบอกว่าฉันหนาว ...เห็นมั้ย ไอ้ใครว่า ไอ้ตัวนั้น...ให้ทัน ว่า “เรา...เราว่า”

เพราะนั้น ในขันธ์นี่ ตามความเป็นจริงของขันธ์กับรู้นี่...มีแค่นี้เอง นอกนั้นเกิน ...อะไรเกิน ความอยากก็เกิน ความไม่อยากก็เกิน เราก็เกิน ของเราก็เกิน อดีตก็เกิน อนาคตก็เกิน พวกนี้ไม่มีจริงหมดเลย

เห็นมั้ย ถ้าได้อยู่ในความจริงแล้วมีแค่นี้...มีแค่รู้กับสิ่งที่ถูกรู้ในปัจจุบัน ...และจริงเข้าไปเรื่อยๆ ถึงที่สุดแล้วก็จะเห็นว่ารู้ไอ้ตรงนี้ที่ตรงหน้าตรงปัจจุบันนี่ ก็พร้อมที่จะดับ พร้อมที่จะสลาย

เนี่ย มันมีความจริงอยู่แค่นี้ นอกนี้ไปนี่ ไม่จริงหมดเลย  ไม่มีอะไรจริง ...มันเป็นแค่มายา เป็นแค่วิตกจริต เป็นแค่ฟุ้งซ่าน เป็นแค่ความไม่รู้ที่มันปรุงวุ่นวี่วุ่นวาย กระเซอะกระเซิง

แล้วเราไม่รู้ ก็ไปเอามันมาเป็นเจ้านาย ...ใจดวงนี้เลยกลายเป็นทาสของความปรุงแต่ง ของตัณหา ของความอยากและไม่อยาก

เอาแล้ว พอแล้ว ไปได้แล้ว ถึงเวลา ได้เวลาแล้ว ฟังมานานแล้ว

โยม –  ไม่ถามอะไรแล้ว อาจารย์สอนแจ่มแจ้งเลยครับ ที่แบบว่าจิตผู้รู้หายไปนี่ กลับมาเลยครับ      

พระอาจารย์ –  ให้มันตื่น ...มันไม่หายไปไหนนะ ใจดวงนี้ไม่เคยหายนะ  ที่มันหายคือโมหะมาครอบงำ แล้วก็ใจไปอยู่ในอดีต-อนาคต ...มี “เรา” เข้ามาบดบังแค่นั้นเอง

เพราะนั้น สงบ ระงับ ตั้งมั่นและระลึกอยู่ ...ง่ายๆ สบายๆ ตรงปัจจุบัน จะเห็นชัดเลยว่ามันมีแค่รู้กับสิ่งที่ถูกรู้ปรากฏแล้ว...แค่นั้นแหละ ไม่มาก ไม่น้อย มีแค่นั้นจริงๆ 

รู้ก็มีแค่รู้ตรงนั้นจริงๆ ตรงนั้นน่ะเรียกว่ารู้ชัดที่สุดแล้ว คือตรงนี้ แค่นี้เอง ...อย่าทำให้รู้ให้เด่นให้ชัดให้ อู้หู มหัศจรรย์ ...ไม่มีอ่ะ อันนั้นเป็นอาการ ...แค่รู้ธรรมดา รู้กับเห็น รู้กับเห็นๆ

ถามเด็กเจ็ดขวบ เป็นไง พ่อแม่ด่าโกรธมั้ย นั่งอยู่ปวดมั้ย เมื่อยมั้ย รู้มั้ย...มันก็รู้ ...แค่รู้เห็นตรงนี้ เด็กมันยังรู้เห็นได้เลย มีเลยตัวรู้ตัวเห็นน่ะ ...ไม่ต้องไปหา ไม่ต้องไปทำลาย ไม่ต้องไปเพิ่ม ไม่ต้องไปลด มันมีแค่นั้นแหละ

โยม –  เดี๋ยววันเสาร์สามีกับลูกจะมาด้วยน่ะค่ะ   

พระอาจารย์ –  มาทำไม เขาปฏิบัติหรือเปล่า

โยม –  ปฏิบัติค่ะ ลูกชายก็กำลังมาในแนวทางที่หนูแนะนำ สวดมนต์แล้วก็นั่งสมาธิค่ะ

พระอาจารย์ –  ก็ดีอยู่ ...เบื้องต้นมันต้องทำอย่างนั้นมาก่อน เพื่อกรุยทางมาให้เกิดความเข้าใจในสัมมาทิฏฐิและปัญญา 

ทำไปๆ มันก็ค่อยๆ เกิดความมั่นใจ แจ้งเองว่า การปฏิบัติจริงๆ ไม่ได้เกิดจากการทำหรือไม่ทำ ...แต่การปฏิบัติจริงๆ คือรู้หรือไม่รู้ แค่นั้นเอง 

ถ้าไม่รู้...ไม่ใช่การปฏิบัติ  ถ้ารู้อยู่...ทุกอย่างก็จะเป็นการปฏิบัติ ...จะโกรธอยู่ก็เป็นการปฏิบัติ จะมีกิเลสความอยาก-ไม่อยากเกิดขึ้น ขณะนั้นก็เป็นการปฏิบัติ...ถ้ารู้อยู่ว่าอยาก-ไม่อยาก แค่นั้นแหละ อยู่ที่รู้ นะ

ถ้าไม่มีรู้ ไม่มีหมดน่ะ ไม่ได้อะไรหมดแหละ ...ถึงแม้จะรู้สึกว่าได้อะไรก็ไม่ใช่ ถึงใช่ก็ไม่ใช่ ถึงได้ก็ไม่มี ถึงเป็นก็ไม่ใช่ ก็ไม่ได้เป็นจริงอย่างนั้น ...มันถูกหลอกแล้ว

แต่ถ้ารู้อยู่ ทุกอย่างตรงหมด ถูกหมด  ผิดหมดก็ถูกหมด ไม่เหมือนอย่างที่เราคาดก็ถูกหมด ...เพราะมันจริง เพราะมันปรากฏจริง

...............................